นาฏศิลป์ เป็นศิลปะแห่งการละคร ฟ้อนรำ
และดนตรี
อันมีคุณสมบัติตามคัมภีร์นาฏะหรือนาฏยะ
กำหนดว่า ต้องประกอบไปด้วย ศิลปะ 3
ประการ คือ การฟ้อนรำ
การดนตรี และการขับร้อง รวมเข้าด้วยกัน ซึ่งทั้ง
3
สิ่งนี้เป็นอุปนิสัยของคนมาแต่ดึกดำบรรพ์
นาฏศิลป์ไทยมีที่มาและเกิดขึ้นจากสาเหตุตามแนวคิดต่าง ๆ เช่น เกิดจากความรู้สึกกระทบกระเทือนทางอารมณ์ ไม่ว่าจะอารมณ์แห่งความสุข หรือความทุกข์แล้วสะท้อนออกมาเป็นท่าทาง
แบบธรรมชาติและประดิษฐ์ขึ้นเป็นท่าทางลีลาการฟ้อนรำ
หรือเกิดจากลัทธิความเชื่อในการนับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเจ้า
โดยแสดงความเคารพบูชาด้วยการเต้นรำ
ขับร้อง ฟ้อนรำให้เกิดความพึงพอใจ เป็นต้น
นอกจากนี้ นาฏศิลป์ไทย
ยังได้รับอิทธิพลแบบแผนตามแนวคิดจากต่างชาติเข้ามาผสมผสานด้วย เช่น
วัฒนธรรมอินเดียเกี่ยวกับวัฒนกรรมที่เป็นเรื่องของเทพเจ้า และตำนานการฟ้อนรำ โดยผ่านเข้าสู่ประเทศไทย
ทั้งทางตรงและทางอ้อม คือ ผ่านชนชาติชวาและเขมร
ก่อนที่จะนำมาปรับปรุงให้เป็นรูปแบบตามเอกลักษณ์ของไทย เช่น
ตัวอย่างของเทวรูปศิวะปางนาฏราช
ที่สร้างเป็นท่าการร่ายรำของ พระอิศวร
ซึ่งมีทั้งหมด 108 ท่า หรือ 108 กรณะ โดยทรงฟ้อนรำครั้งแรกในโลก ณ
ตำบลจิทรัมพรัม เมืองมัทราส อินเดียใต้
ปัจจุบันอยู่ในรัฐทมิฬนาดู
นับเป็นคัมภีร์สำหรับการฟ้อนรำ
แต่งโดยพระภรตมุนี เรียกว่า คัมภีร์ภรตนาฏยศาสตร์ ถือเป็นอิทธิพลสำคัญต่อแบบแผนการสืบสาน และการถ่ายทอดนาฏศิลป์ของไทยจนเกิดขึ้นเป็นเอกลักษณ์ของตนเองที่มีรูปแบบ แบบแผนการเรียน การฝึกหัด
จารีต ขนบธรรมเนียม มาจนถึงปัจจุบัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น